Գայանե Օբելյան Բանաստեղծություններ

   ՀՐԱՇՔՆ ԻՐԱԿԱՆ

Իսկ ո՞վ է ասել՝ հրաշքներ չկան,

Մի՞թե հրաշք չէ ծնունդը մանկան,

Կամ էլ հենց մայրը՝ մանկանը գրկած:

Հրաշք է նաև սերը փոխադարձ,

Որ տրվում է մեզ ողջ կյանքի համար:

Մի՞թե հրաշք չէ դեղին աշունը,

Կամ էլ նոր բացվող ծաղկած գարունը:

Բայց կյանքում այս կարճ ու մի քիչ էլ բարդ

Կա ինձ համար մեծ հրաշք իրական,

Դա իմ մայրն է սուրբ՝ միշտ կողքիս կանգնած

Ու գոհ եմ Աստծուց իմ բախտի համար:

Հրաշք է կյանքը ի վերուստ տրված,

Մնում է,որ դու միայն հավատաս,

Եվ ամեն մանուկ կտեսնի հաստատ հրաշք իրական…

           

 ԱՇՆԱՆ ՀՈՒՇԵՐ

Սիրում եմ աշունը,թեև թախծոտ է,

Ինչ-որ տեղ մռայլ,ինչ-որ տեղ գորշ է,

      Բայց ես սիրում եմ...

Սիրում եմ նրա այն մուգ դեղինը,

Որ թանձրանում է ծառերի վրա,

Սիրում եմ նրա անձրևը շռայլ,

Որ քաղցրանում է թափվելով վրադ:

     Բայց ես սիրում եմ...

Սիրում եմ նաև քամին այն մեղմիկ,

Որ մազերիդ մեջ միշտ խաղ է տալիս:

     Այո՛,սիրում եմ...

     Սիրում եմ ես շա՜տ

Այդ խոր աշունն ու հուշերը նրա,

Հուշերն այդ քաղցրիկ,հուշերը այդ թանկ,

Որ կյանքում երբեք էլ չեմ մոռանա. . .

            ԱԶԳՍ ՀԱՅՈՑ

Ազգ ունենք մենք՝ կոչվում ենք ՀԱՅ,

Որ ապրում ենք և քանի՜ դար,

Գրչով,խաչով,երգ ու պարով

Ու քրիստոնյա իր հավատքով:

Պատմության մեջ ազգը այս մեր

Արյուն,արցունքով շաղախվեց,

Թշնամու դեմ նա պայքարեց

Ու անունն իր բարձր պահեց:

Բայց դեռ պիտի նա պայքարի՝

Հանուն թողած հող ու ջրի,

Հանուն իր սուրբ Արարատի

Ու կապուտակ Վանա ծովի:

Եվ կդառնա ամբողջական

Ազգս Հայոց՝ Ուրարտական,

Որ թողել էին պապերը մեր՝

Մեզ ծովից ծով մի Հայաստան:    

                  Հեղինակ Գայանե Օրբելյան